പ്രിയമെന്നുചൊല്ലി പിരിഞ്ഞു പോയപ്പോള്‍
സ്വപ്നങ്ങളൊക്കെയും നഷ്ടമായ്
മരുഭൂവായ് തീര്‍ ന്നൊരെന്‍ മനസ്സിന്‍ മണിമുറ്റത്ത്
മഴനീര്‍ കണമായ് നീ പെയ്തിറങ്ങി
ഇരുളലയെല്ലാം അകറ്റി നീയൊരു നിറദീപമായ്
ഒരു തെന്നലിന്‍ അലിവോടെ അരികിലണഞ്ഞപ്പോള്‍
സ്വപ്നങ്ങള്‍ ക്കൊക്കെയും ഏഴുനിറമെന്നറിഞ്ഞു ഞാന്‍
ജീവരാഗമേതെന്നറിഞ്ഞു മനമുണര്‍ ന്നു പാടി
മനസ്സിന്‍ ചെപ്പിലൊരു മണിമുത്തായ് നീ തിളങ്ങവേ
എന്‍ മിഴിനീര്‍ കണമൊന്നുപോലും വീണുടയാതെ
ജീവന്റെ ജീവനായ് നീയെന്നില്‍ അലിയവേ
അറിയുന്നു ഞാനീ സ്നേഹസാഗരം
ഒരു കിനാവു പോല്‍ എന്നരുകില്‍ നീയണയുമ്പോള്‍
നിറം മങ്ങിയൊരോര്‍ മ്മകള്‍ വിതുമ്പവേ
ഒരു സ്വന്ത്വനമായെന്നില്‍ നിന്‍ സ്നേഹം നിറയ്ക്കവെ
സുന്ദരമീ ലോകമെന്നു കാണുന്നു ഞാന്‍ ...
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
1 comment:
സുന്ദരമായിട്ടുണ്ട്.
.................
എങ്കിലുമൊരഭിപ്രായം...
വിരഹം നിറഞ്ഞ ആദ്യ വരികള്‍
അത് താഴേക്കിട്ടാല്‍ നന്നാവുമായിരുന്നെന്ന് തോന്നി.
.........
ഭാവുകങ്ങള്‍...സുമേച്ചി.!
Post a Comment