വാടിത്തളര്‍ ന്ന താമരത്തണ്ടുപോല്‍
ആലം ബഹീനയായ് പകച്ചുപോകവേ
അടരുവാനിനിയില്ല കണ്ണുനീരൊട്ടുമേ
തേങ്ങുവാന്‍ പോലും ശക്തിയില്ലിനി
ജല്പനങ്ങളായ് ചിന്നിച്ചിതറി കാതിലെത്തുമാ
തകര്‍ ന്ന സ്വപ്നങ്ങളൊക്കെയും മനമാകെ കീറീമുറിക്കവേ
സ്വാന്തനമേകുവാന്‍ വാക്കുകളില്ലിനി
സ്നേഹസ്പര്‍ ശനമൊന്നുമേ അറിയുന്നതില്ല ഞാന്‍
നിഴലും നിലാവുമായെന്നെ പൊതിഞ്ഞ
കരങ്ങളെന്നില്‍ നിന്നടര്‍ ത്തിയതേതു വിധി
കാണുന്നവരേവരും വിധിയെന്നു പഴിക്കുമെന്നാകിലും
എന്നില്‍ നിന്നടര്‍ ത്തി മാറ്റുവാനകാത്തയീ നൊമ്പരം
ആര്‍ ക്കും പകര്‍ ന്നേകുവാനാകാതെ പിടയുമ്പോള്‍
താങ്ങായ് തണലായ് നീറുമോര്‍ മ്മകള്‍ മാത്രമായ്
വേര്‍ പെട്ടു പൊയൊരെന്‍ ജീവ സര്‍ വ്വസ്വമേ
എന്നെ ആരുമറിയാതെ പോകുവതേതൊരു ദുര്‍ വിധി
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment