അറിയുന്നുവോ ഇവളെ....
അഗ്നിയായ് ജ്വലിക്കുമാ മനസ്സിന്‍
നെരിപ്പോടില്‍ കനലുകളിന്നും
പുകയുന്നു... ആളിപ്പടരുന്നു...
സ്നേഹത്തിന്‍ താക്കോലിട്ടു തുറന്നൊരു
ഹൃദയത്തില്‍ കൂടുകൂട്ടി
സ്വയം മറന്നെല്ലാം നല്കി
സ്വര്‍ ഗീയ നിമിഷങ്ങളെന്നോതി...
വന്‍ ചനയുട മുഖം മൂടി മാറ്റിയപ്പൊള്‍
വിദ്വേഷമാകെ പടര്‍ ന്നേറി
കലുഷിതമായ് മനസ്സുമായ്
മരണമാല്യം കൊരുത്തെടുത്തു,
മരണദേവനും കനിഞ്ഞരുളീ
ജീവനേകുവാനുള്ള വരം ,
കൈവിട്ടു പോയൊരു മരണമാല്യം
കൈവന്നു പോയൊരു ജീവരാഗം
ചന്‍ ചലമായ മനസ്സിനുള്ളില്‍
അചന്‍ ചലമായ് വിദ്വേഷം
അരികില്‍ വന്നവരൊന്നുമേ
അറിഞ്ഞില്ലയീ മനസ്സിന്‍ നൊമ്പരം ..
കണ്ണടച്ചു ഇരുളെന്നു
പരിതപിക്കുന്നിവള്‍
ഇരുളല മാറ്റി വെളിച്ചമേകുവാന്‍
അരുവദിക്കില്ലിവള്‍ ആരെയും ...
മരണത്തിലേക്കിനി യാത്രയില്ലെന്നുറപ്പിച്ചവള്‍
എന്നിട്ടും ദുഖപുത്രിയെന്നു സ്വയം വിധിച്ചവള്‍ ...
ഇവള്‍ ... ഒരു മഞ്ഞു തുള്ളീ....
ഹൃദയത്തില്‍ ചേര്‍ ത്തു വെച്ചവര്‍ തന്നെ
ഒരു നാള്‍ തട്ടിയെറിഞ്ഞു നീരാവിയാക്കി
പെയ്തൊഴിയാത്തൊരു മഴത്തുള്ളീയായ്..
ഭൂമിയില്‍ വീണലിയാന്‍ കൊതിച്ചവള്‍ ....
നിനക്കായ് ഞാന്‍ നേര്‍ ന്നിടട്ടെ ഭാവുകങ്ങള്‍ ...
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
3 comments:
I liked this poem Suma...
thank you sangeetha
മരിക്കുകയൊന്നും വേണ്ട എന്ന് മഞ്ഞുതുള്ളിയോടു പറയൂ, കേട്ടോ, സുമേ, എന്തിനാണീ വിഷമം കവിത ഭംഗിയായി എഴുതാന്‍ മാത്രമോ?
Post a Comment