കനവിന്റെ തീരത്തു
വിടര് ന്നൊരു പാതിരപ്പൂവേ
മണമേകാതെ
അഴകറിയാതെ
കൊഴിഞ്ഞു വീഴുമീ
നിശതന് നിലാവില്
നിന് പുഞ്ചിരി പോലും
മാഞ്ഞു പോയതെന്തേ
നിന്നോമല് കനവില്
നിറമായ് തീരുവാന്
നിന് കവിളിണയില്
മുത്തം പകരുവാന്
അലിവോടെയൊന്നു
താരാട്ടു മൂളുവാന്
ഇനിയുമെത്ര നാള്
കാതോര് ത്തിരിക്കേണം
കളിവാക്കിനായിനിയും
കാത്തിരിക്കേണം
അകലത്തു നില്ക്കുമെന്
ജീവ രാഗമേ
ജീവന താളമായ്
ഇനിയുമെന്നില് നിറയുകില്ലേ
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment