Tuesday, January 26, 2010

ശൂന്യമാം മനസ്സ്...

എന്റെ കിനാക്കളെല്ലാം കവര്‍ ന്നെടുത്ത്
നീ മാഞ്ഞു പോയതെവിടെ
ആരുമറിയാതെനിക്കേകിയ വാഗ്ദത്ത
ഭൂവിലെന്നെ തനിച്ചാക്കിയതെന്തേ

നെഞ്ചോടു ഞാന്‍ ചേര്‍ ത്ത
പൊന്‍ കിനാക്കള്‍ നീ തട്ടിയെറിഞ്ഞതെന്തേ
നിന്നെ ഞാന്‍ സ്നേഹിച്ചു തീര്‍ ന്നില്ല
എന്നിട്ടും നീ അകന്നു പോയതെന്തേ

സ്നേഹമെന്നു പറഞ്ഞതെന്തിനായിരുന്നു
എന്നിലെ സ്നേഹത്തിന്‍ അളവെടുക്കുവാനോ
മനസ്സിന്‍ പ്രതിബിം ബമെന്നോതിയതോ
മറ്റൊരു മനസ്സിനെ തേടുവതിനായിരുന്നുവോ

ശൂന്യമാം മനസ്സെന്നറിഞ്ഞിട്ടും
കാണുവാനാകുന്നില്ല നിന്നില്‍ കപടത
അകലെ നിന്നൊരു നാള്‍ വരുമെന്നോര്‍ ത്തു
കാത്തിരിക്കട്ടെ ഞാനിനിയുമിവിടെ...

4 comments:

Unknown said...

സ്നേഹമെന്നു പറഞ്ഞതെന്തിനായിരുന്നു
എന്നിലെ സ്നേഹത്തിന്‍ അളവെടുക്കുവാനോ
മനസ്സിന്‍ പ്രതിബിം ബമെന്നോതിയതോ
മറ്റൊരു മനസ്സിനെ തേടുവതിനായിരുന്നുവോ

Jishad Cronic said...

ഒരു വിരഹം മണക്കുന്നു.... എന്നെങിലും ഒരിക്കല്‍ വരും .....

M.K.KHAREEM said...

ശൂന്യമാം മനസ്സെന്നറിഞ്ഞിട്ടും
കാണുവാനാകുന്നില്ല നിന്നില്‍ കപടത
അകലെ നിന്നൊരു നാള്‍ വരുമെന്നോര്‍ ത്തു
കാത്തിരിക്കട്ടെ ഞാനിനിയുമിവിടെ..

പ്രവാസം..ഷാജി രഘുവരന്‍ said...

അകലെ നിന്നൊരു നാള്‍ വരുമെന്നോര്‍ ത്തു
കാത്തിരിക്കട്ടെ ഞാനിനിയുമിവിടെ...
മനസ്സില്‍ നോവുന്ന ഒരു കാത്തിരിപ്പു ....
ഇഷ്ട്ടമായി ...ഈ കാത്തിരിപ്പ്‌